Milli Edebiyat Dönemi: 1911’de Genç Kalemler tarafından başlatılan Yeni Lisan Hareketi ile doğmuştur. Ulusal dil ve edebiyatın geliştirilmesi amaçlanmıştır. İstanbul dışını da konu alan eserler verilmeye başlanmıştır. Türk tarihi ve gelenekleri canlandırılmaya çalışılmıştır. Süleyman Nazif, Cenap Şehabettin, Ali Kemal gibi muhalif yazarlar dışında bütün şair ve yazarları bu harekete katılmışlardır. Bu dönemde edebiyatın ulusallaştırılması çabası büyük ölçüde amacına ulaşmıştır.
Cumhuriyet Dönemi: Milli edebiyatın devamı olarak gelişmiştir. Cumhuriyet ile dilin yalınlaşması çalışmaları hızlanmış ve sürmekte olan dil tartışmaları da Türk Dil Kurumu'nun kurulmasıyla bilimsel bir zemine oturmuştur.
-Beş Hececiler: Hece ölçüsüyle şiir yazmayı özendirmiş olup, Halit Fahri Ozansoy, Enis Behiç Koçyürek, Yusuf Ziya Ortaç, Orhan Seyfi Orhon ve Faruk Nafiz Çamlıbel temsilcileridir.
Yedi Meşaleciler: 1928’de sanat için sanat anlayışını benimseyip, şairleri arasında Muammer Lütfi Bahşi, Sabri Esat Siyavuşgil, Yaşar Nabi Nayır, Vasfı Mahir Kocatürk, Cevdet Kudret Solok ve Ziya Osman Saba ve Kenan Hulusi Koray vardır.
Bu oluşumların dışında şairler arasında Ahmet Hamdi Tanpınar, Ahmet Kutsi Tecer, Ahmet Muhip Dıranas; hikaye ve romancılar arasında Sait Faik Abasıyanık, Memduh Şevket Esendal ve Peyami Safa dönemin önce çıkan en önemli yazarlarıdır.
Garipçiler: Birinci Yeniciler de denilen akım 1941 yılında ortaya çıkmış, şiirde ölçü ve uyak yerine serbest nazımı benimsemişlerdir. Temsilcileri Orhan Veli Kanık, Oktay Rıfat Horozcu ve Melih Cevdet Anday’dır.
Toplumcu Gerçekçi Kuşağı: 1930’larda ortaya çıkıp, 1970’lere kadar etkinliğini sürdürmüştür. Marksist dünya görüşü üzerinden insanı ve toplumu değerlendirir. Eserlerinde toplumdaki düzensizlikler ve çatışmalar köylünün sorunları üzerine yoğunlaşırlar. Ağa-köylü, zengin-fakir, güçlü-güçsüz, öğretmen-imam, halk-yönetici gibi belirgin farklılıklar üzerine kurarlar. Başlıca yazarlarıSabahattin Ali, Sadri Ertem, Nazım Himet, Samim Kocagöz, Orhan Kemal, Kemal Tahir, Yaşar Kemal, Fakir Baykurt, Faik Baysal, Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz, Cevdet Kudret veHalikarnas Balıkçısı
İkinci Yeniciler: 1950’li yıllarda Edip Cansever, İlhan Berk, Cemal Süreyya, Turgut Uyar, Sezai Karakoç ve Ece Ayhan gibi şairlerin başını çektiği bir şiir ve edebiyat akımıdır. Garipçilere ve Toplumcu Gerçekçi Kuşağı’na karşıdırlar. Şiir için şiir anlayışını benimseyip, anlamlı olmak şiir için önemli değildir. Erdem, ahlak, toplum ve gerçeklilik şiirin konusu olmamalıdır. Şiirde ahenk ölçü ve uyak yerine musiki ve anlatım zenginliğiyle sağlanmalıdır.
Hisarcılar: 1950’li yıllarda Munis Faik Ozansoy, İlhan Geçer, Mehmet Çınarlı, Gültekin Samanoğlu, Mustafa Necati Karaer, Yavuz Bülent Bakiler gibi sanatçıların oluşturduğu edebi topluluktur. Yeniliğe karşı değillerdir, ancak gelenekçidirler. Şiirde ölçü ve uyağa önem verirler.
Cumhuriyet dönemi edebiyatında 1960 yılına kadar olan dönem hakkında bir edebiyat yargısı oluşmuşsa da ondan sonraki yıllarda ortaya çıkan şairlerin ve şiirlerinin değerlendirilmeleri ile ilgili tartışmalar hâlâ devem ettiğinden belli bir akımdan söz edilememektedir. Bu dönemle ilgili değerlendirmeler ilerleyen sürede açıklı kazanacaktır.